Home Enya Foto‘s Blog Contact
Dierenarts
donderdag 06 augustus 2009
Vorige week zijn we naar de dierenarts geweest. M'n vrouwtje zei tegen me dat ze bloed wilde laten prikken voor een genetisch onderzoek in Duitsland naar het gen dat verantwoordelijk is voor het lundehundsyndroom. Dat is een hele erge ziekte waar wij lundies zelfs aan dood kunnen gaan. En tegelijkertijd wilde ze m‘n bloed laten onderzoeken op dat syndroom. Dan wordt er gekeken naar het totaal eiwit en de albumine waarden.
Omdat m‘n vrouwtje niet wilde dat ik in paniek zou raken, heeft ze met mij geoefend. We zijn naar een mevrouw geweest die ons op weg hielp met oefenen via SATS. Dat is een trainingsmethode of eigenlijk meer een manier van communiceren tussen dier en eigenaar. Ik vind het erg spannend dat mensen mijn poten aanraken en dus heeft m‘n vrouwtje dat met mij geoefend en ook het ontsmetten met stinkspul en het prikken met een spuit (zonder naald). Zo kwam vrouwtje er achter dat ik makkelijker ben met mijn rechter poot dan met mijn linker poot.
Eenmaal bij de dierenarts mocht ik eerst rond snuffelen, zoals altijd. Vrouwtje had nogal wat te bespreken en ja, daar versta ik toch niets van. En toen gingen we bloedprikken. Door een miscommunicatie pakte de dierenarts toch mijn linker poot en eventjes mocht ze er wel aan zitten. Ik ben de beroerdste niet. Maar toen ze aan mijn poot begon te friemelen, raakte ik toch in paniek. Wat is dat ENG als ze aan MIJN poot zitten! Op hoop van zegen hebben ze daarna in mijn rechter poot geprikt en toen heb ik laten zien hoe goed vrouwtje en ik geoefend hebben. Ik heb geen kik gegeven. Goed he?!
Ik mocht weer op de grond en mijn bloed ging in een apparaat. Dat apparaat zei dat mijn bloed helemaal goed was! Ik ben dus gelukkig niet ziek. Maar dat dacht ik al wel, want ik voel me ook niet ziek. Nu hoop ik dat mijn bloed in Duitsland kan helpen, zodat ze het gen vinden en andere lundies ook niet meer ziek hoeven te worden.
donderdag 06 augustus 2009
Vorige week zijn we naar de dierenarts geweest. M'n vrouwtje zei tegen me dat ze bloed wilde laten prikken voor een genetisch onderzoek in Duitsland naar het gen dat verantwoordelijk is voor het lundehundsyndroom. Dat is een hele erge ziekte waar wij lundies zelfs aan dood kunnen gaan. En tegelijkertijd wilde ze m‘n bloed laten onderzoeken op dat syndroom. Dan wordt er gekeken naar het totaal eiwit en de albumine waarden.
Omdat m‘n vrouwtje niet wilde dat ik in paniek zou raken, heeft ze met mij geoefend. We zijn naar een mevrouw geweest die ons op weg hielp met oefenen via SATS. Dat is een trainingsmethode of eigenlijk meer een manier van communiceren tussen dier en eigenaar. Ik vind het erg spannend dat mensen mijn poten aanraken en dus heeft m‘n vrouwtje dat met mij geoefend en ook het ontsmetten met stinkspul en het prikken met een spuit (zonder naald). Zo kwam vrouwtje er achter dat ik makkelijker ben met mijn rechter poot dan met mijn linker poot.
Eenmaal bij de dierenarts mocht ik eerst rond snuffelen, zoals altijd. Vrouwtje had nogal wat te bespreken en ja, daar versta ik toch niets van. En toen gingen we bloedprikken. Door een miscommunicatie pakte de dierenarts toch mijn linker poot en eventjes mocht ze er wel aan zitten. Ik ben de beroerdste niet. Maar toen ze aan mijn poot begon te friemelen, raakte ik toch in paniek. Wat is dat ENG als ze aan MIJN poot zitten! Op hoop van zegen hebben ze daarna in mijn rechter poot geprikt en toen heb ik laten zien hoe goed vrouwtje en ik geoefend hebben. Ik heb geen kik gegeven. Goed he?!
Ik mocht weer op de grond en mijn bloed ging in een apparaat. Dat apparaat zei dat mijn bloed helemaal goed was! Ik ben dus gelukkig niet ziek. Maar dat dacht ik al wel, want ik voel me ook niet ziek. Nu hoop ik dat mijn bloed in Duitsland kan helpen, zodat ze het gen vinden en andere lundies ook niet meer ziek hoeven te worden.
Helemaal top!! :) |
| Geplaatst door: Ruby Ann | 07-08-2009 om 22:22 |
Reageren?
Copyright 2009 - 2025 Enya